در سال ۱۹۲۸ کنوانسیون بین‌المللی حمل و نقل مسافر و توشه با راه‌آهن تدوین شد و سپس در همین راستا و به منظور نظم و نسق دادن بیشتر به حمل و نقل بین‌المللی مسافر و توشه توسط راه‌آهن ، برخی از کشورها در تاریخ ۲۵ اکتبر ۱۹۵۲ در برن سوئیس گرد آمدند و مقرراتی را در این خصوص تدوین و آن را تحت عنوان «مقاوله‌نامه بین‌المللی حمل و نقل مسافر و توشه با راه‌آهن» تصویب کردند.

طرفین متعاهد کنوانسیون‌های CIV و CIM در گردهمایی متشکله خود در ۹ مه ۱۹۸۰ در اجرای بند ۱ماده ۶۹ مقاوله‌نامه بین‌المللی مربوط به حمل و نقل کالا با راه‌آهن (CIM) و بند ۱ ماده ۶۴ مقاوله‌نامه بین‌المللی مربوط به حمل مسافر و توشه با راه‌آهن (CIV) مورخ ۷ فوریه ۱۹۷۰ و همچنین در اجرای ماده ۲۷ مقاوله‌نامه الحاقی به CIV مورخ ۲۶ فوریه ۱۹۶۶ راجع به مسئولیت راه‌آهن در قبال فوت و جرح مسافرین در مورد سودمندی یک سازمان بین‌المللی متقاعد شده و تطبیق مقررات حقوقی مربوط به حمل و نقل را با نیازی اقتصادی و تکنیکی ضروری تشخیص داده است.

این اتحادیه در سال ۱۹۶۵ با هدف توسعه حمل و نقل کالا با راه‌آهن بین کشورهای خاور نزدیک و خاورمیانه و حوزه بالکان و ماورای آنها در بلغارستان تشکیل شد. کشورهای بلغارستان، یونان، یوگسلاوی (سابق) ، ترکیه ، سوریه ، عراق و ایران و همچنین موسسات اینترفریگو و اینترکانتینر عضو این اتحادیه هستند.

هدف اولیه این سازمان تضمین اجرای هماهنگ کنوانسیون حمل و نقل بار و سپس کنوانسیون موازی حمل و نقل مسافر و توشه توسط شرکت های ریلی که در سال ۱۹۲۸ لازم الاجرا گردید ، می باشد. در این راستا CIT به تدوین مقررات هماهنگ جهت تکمیل یا تصریح متون حقوقی ، تنظیم مناسبات بین شرکت ها که مستلزم اجرای این کنوانسیون ها می باشد  و ایجاد دستورالعمل های خدمات برای استفاده کارکنان می پردازد.

این کنوانسیون همانند کنوانسیون عبور و مرور در جاده‌ها ابتدا به تعاریف مختلف مورد لزوم در امر حمل و نقل جاده‌ای پرداخته و سپس علایم خطر، علایم انتظامی ، علایم اطلاعاتی ، علایم پیش آگاهی ، علایم جهت‌نما ، علایم ممنوعیت یا محدودیت ، علایم بازدارنده و یا حکم‌کننده ، علایم شناسایی راه ، علایم شناسایی محل ، علایم تأیید کننده ، علامت محل عبور پیاده ، علایم ایستادن و توقف ، چراغ‌های راهنما ، خط‌کشی راه ، تقاطع‌های همسطح راه و راه‌آهن ، را تشریح کرده است.