نظر به اینکه علایم نصب شده در راه‌ها یکی از عوامل مهم در جلوگیری از انحرافات وسایل نقلیه ، برخورد آنها با یکدیگر و واژگون شدن آنها و خسارت به ابنیه راه و غیره است ، لذا با امعان نظر بر لزوم وحدت علایم راه‌ها و به منظور جلوگیری از موارد مذکور و به منظور تسهیل در ترافیک بین‌المللی و افزایش ایمنی در راه‌ها تعدادی از کشورها در ۸ نوامبر ۱۹۶۸ مطابق با ۱۳۴۷/۸/۷ در وین گرد آمده و همزمان با تایید «کنوانسیون عبور و مرور در جاده‌ها» مقرراتی را مشتمل بر یک مقدمه و ۴۸ ماده و ۹ ضمیمه تحت عنوان « کمیسیون مربوط به علایم راه‌ها» توافق و امضا کردند.
این کنوانسیون همانند کنوانسیون عبور و مرور در جاده‌ها ابتدا به تعاریف مختلف مورد لزوم در امر حمل و نقل جاده‌ای پرداخته و سپس علایم خطر، علایم انتظامی ، علایم اطلاعاتی ، علایم پیش آگاهی ، علایم جهت‌نما ، علایم ممنوعیت یا محدودیت ، علایم بازدارنده و یا حکم‌کننده ، علایم شناسایی راه ، علایم شناسایی محل ، علایم تأیید کننده ، علامت محل عبور پیاده ، علایم ایستادن و توقف ، چراغ‌های راهنما ، خط‌کشی راه ، تقاطع‌های همسطح راه و راه‌آهن ، را تشریح کرده است.
بر اساس این کنوانسیون طرفین متعاهد موظفند سیستم علایم راه‌ها و خط‌کشی راه‌ها را که در این کنوانسیون بیان شده ، در اسرع وقت با قوانین داخلی تطبیق کنند و همچنین موظفند از تاریخ اجرای این کنوانسیون در قلمرو خود حداکثر ظرف ۴ سال هرگونه علامت ، نقش ، نصب و خط‌کشی را که مربوط به سیستم معینه در این کنوانسیون بوده ، ولی به معنی دیگری به کار رفته باشد ، تعویض یا تکمیل کنند.
این کنوانسیون نصب هرگونه تابلو، آگهی ، علامت به کلیه وسایل هدایت و کنترل عبور و مرور که موجب اشتباه یا تقلیل رویت آنها شده و یا سبب گمراهی رانندگان شود و ایمنی عبور و مرور را مختل سازد ، ممنوع کرده است.
کشور ما نیز بر اساس ماده واحده الحاق به کنوانسیون مربوط مصوب ۱۳۵۴/۱۱/۲۶ مجلس شورای ملی (سابق) به این کنوانسیون ملحق شده است.
|میتوانید مطالب مربوط به انجمن های بین المللی راه آهن را با کلیک بر روی همین سطر دنبال کنید|
