در سال ۱۸۹۳ به ابتکار دو نفر حقوقدان سوئیسی کنوانسیون حمل و نقل بین‌المللی بار با راه‌آهن تدوین شد. سپس در همین راستا به منظور نظم و ترتیب بیشتر به حمل و نقل بین‌المللی کالا با راه‌آهن برخی از کشورها در تاریخ ۲۵ اکتبر ۱۹۵۲ در برن سوئیس گرد هم آمده و مقرراتی را در این خصوص تدوین و تحت عنوان مقاوله‌نامه بین‌المللی مربوط به حمل و نقل کالا با راه‌آهن» را تصویب کردند.

در سال ۱۹۲۸ کنوانسیون بین‌المللی حمل و نقل مسافر و توشه با راه‌آهن تدوین شد و سپس در همین راستا و به منظور نظم و نسق دادن بیشتر به حمل و نقل بین‌المللی مسافر و توشه توسط راه‌آهن ، برخی از کشورها در تاریخ ۲۵ اکتبر ۱۹۵۲ در برن سوئیس گرد آمدند و مقرراتی را در این خصوص تدوین و آن را تحت عنوان «مقاوله‌نامه بین‌المللی حمل و نقل مسافر و توشه با راه‌آهن» تصویب کردند.

طرفین متعاهد کنوانسیون‌های CIV و CIM در گردهمایی متشکله خود در ۹ مه ۱۹۸۰ در اجرای بند ۱ماده ۶۹ مقاوله‌نامه بین‌المللی مربوط به حمل و نقل کالا با راه‌آهن (CIM) و بند ۱ ماده ۶۴ مقاوله‌نامه بین‌المللی مربوط به حمل مسافر و توشه با راه‌آهن (CIV) مورخ ۷ فوریه ۱۹۷۰ و همچنین در اجرای ماده ۲۷ مقاوله‌نامه الحاقی به CIV مورخ ۲۶ فوریه ۱۹۶۶ راجع به مسئولیت راه‌آهن در قبال فوت و جرح مسافرین در مورد سودمندی یک سازمان بین‌المللی متقاعد شده و تطبیق مقررات حقوقی مربوط به حمل و نقل را با نیازی اقتصادی و تکنیکی ضروری تشخیص داده است.